‘Hij verdient het niet om vergeven te worden’
Dit is een uitspraak van iemand die erg verbitterd was over hetgeen haar in het verleden is aangedaan. Verbitterd zijn is een emotie die zich in ons lichaam gaat vastzetten en zich kan uiten in een fysieke klachten als het maar lang genoeg duurt voordat wij dit ons gaan realiseren. We weten tenslotte allemaal zo langzamerhand wel dat lichaam en geest één zijn dus effect op elkaar hebben.
Als we kijken naar mentale genezing dan komen we al gauw uit bij eerste natuurwet; de wet van oorzaak en gevolg. De oorzaak van een negatieve emotie kan dus ziekte tot gevolg hebben. Maar ziekte mag nooit de schuld krijgen van de emotie, er is namelijk een escape…
Als voorbeeld het verhaal van een meisje met paniek aanvallen. Ze was ervan overtuigd dat deze aanvallen de oorzaak waren van haar problemen. Maar in feite waren de aanvallen een gevolg van haar problemen. Het is dus eigenlijk een kwestie van omdenken, van het ‘herbedrading’ van haar hersenen zodat ze haar paniek aanvallen kan overwinnen. En dat gaat niet van de ene op de andere dag, het is een kwestie van oefenen, stapje voor stapje. Oefening baart kunst maar maakt ook blijvend.
Sinds de 17e eeuw bestaat er de Gulden (leef)regel; ‘Behandel anderen zoals je door hen behandeld wilt worden’. Of ook wel in de Bijbel; ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’. Dat is dus niet alleen een mooi gezegde, het is een Goddelijke regel. En dat is een regel met de betekenis dat wat je uitdraagt, je terugkrijgt. Dus wees voorzichtig met wat je uitdraagt…
Je hoort wel eens zeggen; ‘Ze moeten maar eens weten hoe het voelt. Hij/zij heeft me erg pijn gedaan’. Dat klopt misschien, maar als er vergelding van jou afkomstig is dan weet je dus dat het gevolg is dat je het als een boomerang op je bordje terugkrijgt.
Je kan niet weglopen van hartenpijn, van mentale pijn, van misbruik maar er is wel een weg om het op te lossen en dat is de tweede wet: de wet van keuze. En dat is de keuze om te vergeven. Wat veel mensen niet begrijpen is dat vergeven geen kwestie is van een gevoel maar van een keuze die gemaakt wordt in de frontale hersenkwab. Als we namelijk gaan wachten totdat we het gevoel krijgt te willen vergeven, dan zullen we meestal lang kunnen wachten. En dat hoeft niet want het is een verstandelijke beslissing waarvoor je per direct kan kiezen, … of niet.
Het voorbeeld is van een 14 jarig van oorsprong Amerikaans meisje aan dat van haar 6e tot haar 9e jaar misbruikt werd door haar vader. Ze realiseerde zich dat dit voor haar ernstige gevolgen zou hebben voor haar toekomst; in haar relaties, in haar rol als moeder etc. Door haar behandelaar werd haar verteld dat de enig weg om van haar boosheid en pijn af te komen, vergeven is. Verontwaardigd zei ze; ‘Nee, dat kan ik niet, want hij verdient helemaal mijn vergeving niet!’
En natuurlijk heeft ze helemaal gelijk, maar het heeft niets met verdienen te maken. Vergeving breekt de ketting die je in je pijnlijke verleden houdt. Vergeving geeft je vleugels, geeft je vrijheid. Vergeving is de enige tool dat de kracht heeft om de giftige banden van vijandigheid, boosheid en haat te verbreken.
Na verloop van tijd gaf ze vastbesloten maar enigszins verbeten aan; ‘Oké, goed dan, ik vergeef het hem’. Ze was helemaal niet in de stemming om te vergeven maar ze maakte een keuze vanuit haar frontale hersenkwab. De meest belangrijke beslissing die ze waarschijnlijk ooit in haar leven had gemaakt. De behandelaar feliciteerde haar met haar beslissing.
Met die beslissing werden als het ware een nieuwe fijne bedrading in haar hersenen aangelegd en met de felicitatie van de behandelaar werd het in haar hersenen dieper geactiveerd en verankerd.
Hiermee heeft ze de derde wet aangesproken namelijk: het effect van woorden op ons gevoel. Iemand vergeven is geen verzoening of dat je goedkeurt wat je is aangedaan. Ook niet dat je er een excuus voor bedenkt of het vergeet. Dus wacht niet op het moment dat je in de stemming bent, maar doe het gewoon. Niet direct maar na verloop van tijd kom je zover dat je je ermee kan vereenzelvigen, stukje voor stukje.
En elke dag kwam ze een stukje verder, want oefening baart kunst en zorgt ervoor dat het blijvend wordt. Ze had een sterke bedrading in haar hersenen die verbitterdheid en haatdragend was. Onderzoek wijst uit dat angst, ontevredenheid, bitterheid, schuld, rancune en wantrouwen levenskracht kunnen afbreken en verval en dood in ons lichaam uitnodigen (bron: Dr. Carolyn Leaf, ‘Who switched off my brain’). Hierin wordt beschreven dat als we deze negatieve emoties toelaten in ons leven, dit als een bries door onze hersenzenuwen gaat en daarmee onze binnenwereld en vervolgens onze buitenwereld gaat beïnvloeden.
Wij als mensen hebben de neiging om negatief te denken. Als wij dit gaan voeden gaan er een soort kleine doorntjes groeien tussen de zogenaamde dendrieten, fysieke doorntjes waarvan de wetenschap aantoont dat deze schade kunnen aanbrengen in ons zenuwstelsel tot het punt van psychosomatische ziekten. Alléén doordat wij aan negatieve gedachten vasthouden en ze voeden…
Dus wacht niet totdat je denkt er aan toe te zijn, maar doe het gewoon! Hoe minder je toegeeft aan negativiteit, hoe dunner de bedrading ervan wordt. Hoe meer je bewust kiest voor vergeving hoe groter en sterker die bedrading wordt in je zenuwstelsel en hoe plezieriger je leven wordt !
Dit is hoe we ons brein kunnen herbedraden van boosheid, ontevredenheid, schuld, rancune en wantrouwen. Dit kunnen we doen door plezier, vrede, vriendelijkheid en gulheid toe te laten in ons leven. We hebben daarin dus de keuze om verdrietig of blij te zijn en hebben dus eigenlijk helemaal het recht niet om somber te zijn!
Wie weet heb jij iemand in je leven (gehad) die je kwalijk neemt wat hij/zij gezegd of gedaan heeft of heb je zelf spijt van iets wat je gezegd of gedaan hebt. Door anderen maar ook zeker door jezelf te vergeven kom je los van schuld, schaamte en spijt. Ook al voel je niet direct verandering, maak die keuze, oefen ermee en zie hoe jouw wereld langzaam aan positief verandert!
Liefs,
Regina
