‘Hij verdient het niet om vergeven te worden’ Dit is een uitspraak van iemand die erg verbitterd was over hetgeen haar in het verleden is aangedaan. Verbitterd zijn is een emotie die zich in ons lichaam gaat vastzetten en zich kan uiten in een fysieke klachten als het maar lang genoeg duurt voordat wij dit ons gaan realiseren. We weten tenslotte allemaal zo langzamerhand wel dat lichaam en geest één zijn dus effect op elkaar hebben. Als we kijken naar mentale genezing dan komen we al gauw uit bij eerste natuurwet; de wet van oorzaak en gevolg. De oorzaak van een negatieve emotie kan dus ziekte tot gevolg hebben. Maar ziekte mag nooit de schuld krijgen van de emotie, er is namelijk een escape… Als voorbeeld het verhaal van een meisje met paniek aanvallen. Ze was ervan overtuigd dat deze aanvallen de oorzaak waren van haar problemen. Maar in feite waren de aanvallen een gevolg van haar problemen. Het is dus eigenlijk een kwestie van omdenken, van het ‘herbedrading’ van haar hersenen zodat ze haar paniek aanvallen kan overwinnen. En dat gaat niet van de ene op de andere dag, het is een kwestie van oefenen, stapje voor stapje. Oefening baart kunst maar maakt ook blijvend. Sinds de 17e eeuw bestaat er de Gulden (leef)regel; ‘Behandel anderen zoals je door hen behandeld wilt worden’. Of ook wel in de Bijbel; ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’. Dat is dus niet alleen een mooi gezegde, het is een Goddelijke regel. En dat is een regel met de betekenis dat wat je uitdraagt, je terugkrijgt. Dus wees voorzichtig met wat je uitdraagt… Je hoort wel eens zeggen; ‘Ze moeten maar eens weten hoe het voelt. Hij/zij heeft me erg pijn gedaan’. Dat klopt misschien, maar als er vergelding van jou afkomstig is dan weet je dus dat het gevolg is dat je het als een boomerang op je bordje terugkrijgt. Je kan niet weglopen van hartenpijn, van mentale pijn, van misbruik maar er is wel een weg om het op te lossen en dat is de tweede wet: de wet van keuze. En dat is de keuze om te vergeven. Wat veel mensen niet begrijpen is dat vergeven geen kwestie is van een gevoel maar van een keuze die gemaakt wordt in de frontale hersenkwab. Als we namelijk gaan wachten totdat we het gevoel krijgt te willen vergeven, dan zullen we meestal lang kunnen wachten. En dat hoeft niet want het is een verstandelijke beslissing waarvoor je per direct kan kiezen, … of niet. Het voorbeeld is van een 14 jarig van oorsprong Amerikaans meisje aan dat van haar 6e tot haar 9e jaar misbruikt werd door haar vader. Ze realiseerde zich dat dit voor haar ernstige gevolgen zou hebben voor haar toekomst; in haar relaties, in haar rol als moeder etc. Door haar behandelaar werd haar verteld dat de enig weg om van haar boosheid en pijn af te komen, vergeven is. Verontwaardigd zei ze; ‘Nee, dat kan ik niet, want hij verdient helemaal mijn vergeving niet!’ En natuurlijk heeft ze helemaal gelijk, maar het heeft niets met verdienen te maken. Vergeving breekt de ketting die je in je pijnlijke verleden houdt. Vergeving geeft je vleugels, geeft je vrijheid. Vergeving is de enige tool dat de kracht heeft om de giftige banden van vijandigheid, boosheid en haat te verbreken.     Na verloop van tijd gaf ze vastbesloten maar enigszins verbeten aan; ‘Oké, goed dan, ik vergeef het hem’. Ze was helemaal niet in de stemming om te vergeven maar ze maakte een keuze vanuit haar frontale hersenkwab. De meest belangrijke beslissing die ze waarschijnlijk ooit in haar leven had gemaakt. De behandelaar feliciteerde haar met haar beslissing. Met die beslissing werden als het ware een nieuwe fijne bedrading in haar hersenen aangelegd en met de felicitatie van de behandelaar werd het in haar hersenen dieper geactiveerd en verankerd. Hiermee heeft ze de derde wet aangesproken namelijk: het effect van woorden op ons gevoel. Iemand vergeven is geen verzoening of dat je goedkeurt wat je is aangedaan. Ook niet dat je er een excuus voor bedenkt of het vergeet. Dus wacht niet op het moment dat je in de stemming bent, maar doe het gewoon. Niet direct maar na verloop van tijd kom je zover dat je je ermee kan vereenzelvigen, stukje voor stukje.     En elke dag kwam ze een stukje verder, want oefening baart kunst en zorgt ervoor dat het blijvend wordt. Ze had een sterke bedrading in haar hersenen die verbitterdheid en haatdragend was. Onderzoek wijst uit dat angst, ontevredenheid, bitterheid, schuld, rancune en wantrouwen levenskracht kunnen afbreken en verval en dood in ons lichaam uitnodigen (bron: Dr. Carolyn Leaf, ‘Who switched off my brain’). Hierin wordt beschreven dat als we deze negatieve emoties toelaten in ons leven, dit als een bries door onze hersenzenuwen gaat en daarmee onze binnenwereld en vervolgens onze buitenwereld gaat beïnvloeden. Wij als mensen hebben de neiging om negatief te denken. Als wij dit gaan voeden gaan er een soort kleine doorntjes groeien tussen de zogenaamde dendrieten, fysieke doorntjes waarvan de wetenschap aantoont dat deze schade kunnen aanbrengen in ons zenuwstelsel tot het punt van psychosomatische ziekten. Alléén doordat wij aan negatieve gedachten vasthouden en ze voeden… Dus wacht niet totdat je denkt er aan toe te zijn, maar doe het gewoon! Hoe minder je toegeeft aan negativiteit, hoe dunner de bedrading ervan wordt. Hoe meer je bewust kiest voor vergeving hoe groter en sterker die bedrading wordt in je zenuwstelsel en hoe plezieriger je leven wordt ! Dit is hoe we ons brein kunnen herbedraden van boosheid, ontevredenheid, schuld, rancune en wantrouwen. Dit kunnen we doen door plezier, vrede, vriendelijkheid en gulheid toe te laten in ons leven. We hebben daarin dus de keuze om verdrietig of blij te zijn en hebben dus eigenlijk helemaal het recht niet om somber te zijn! Wie weet heb jij iemand in je leven (gehad) die je

Als jij God was… Laatst zei ik tegen iemand die altijd erg druk is in zijn leven; ‘weet je wat jij eens zou moeten doen? Meditatie proberen’ De reactie was: ‘Oh nee, daar heb ik helemaal geen ruimte voor in mijn agenda. Ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moest halen’. En ik snapte dat maar al te goed… De eerste keer dat ik er kennis mee maakte was toen ik tijdens de zwangerschap van mijn eerste kind (jaar 2000) het plan opvatte om een proefles zwangerschapsyoga te gaan doen. Hijgend van het gehaast en hyper van de spanning om ervaringen te gaan delen met andere zwangere vrouwen, schommelde ik verwachtingsvol naar de deuropening, keek de zaal in en nam snel mijn plaats in in de kring van bolgebuikte dames die in stilte zaten te turen naar een brandende kaars in het midden. Goed, ik keek om mee heen en deed daarna braaf mee in de veronderstelling dat deze saaie ‘ceremonie’ snel ten einde zou zijn. Om vervolgens vol aan de slag te gaan om eindelijk mijn bandenpijn te elimineren en mijn opgerekte bekkenbodemspier en stramme gewrichten weer in het gareel te krijgen. Maar niks van dat alles; ik kreeg rugpijn door het lange zitten in dezelfde houding en voelde een enorme weerstand en ongeduld opkomen door het doelloze turen in een vlam. Na dit tafereel een poos te hebben aanschouwt vertrok ik abrupt uit de zaal en verliet het gebouw om vervolgens nooit meer terug te keren. Totaal gedesillusioneerd en verbolgen over zoveel onzin, zo’n verloren tijd. Maar ook het feit dat niemand me had voorbereid op wat komen ging en wat in vredesnaam het nut was om minutenlang in een vlam te kijken. Ik kon er niet over uit; wéér zo’n zweverige club waar ik me totaal niet thuis voelde. Zwanger zijn betekende voor mij niet dat je maar met een kleedje op de bank, meewarig met nét te lange mouwen je handen moet gaan zitten warmen aan een kopje kruidenthee, turend in de vlam van een kaars. Nee, dat deed ik wel als ik ziek zou zijn, maar ik was een gezonde zwangere vrouw met normale mouwen die ze graag wilde opstropen om zich voor te bereiden op de ‘grote dag’. Geen gepiep of gemauw, maar gewoon mee blijven doen met de maatschappij; dus hup, boodschappentassen uit de auto slepen, kruiwagens hout halen voor de kachel en hobbelend grasmaaien met de mini tractor. DE HEL Totdat …. Ik een miskraam kreeg en alles veranderde… en daar zat ik.. met een kleedje op de bank, meewarig met nét te lange mouwen mijn handen warmend aan een kopje kruidenthee, turend in de vlam van een kaars…. Lieve mensen kwamen langs en betuigden hun medeleven waarbij iemand zei; ‘wees blij dat je in elk geval weet dat je zwanger kan worden’…. En dat wilde ik nou net níét horen! Het ging thuis bergafwaarts en op mijn werk idem dito. Nog twee miskramen en 2 gezonde kinderen verder en jaren dat ik maar over mijn grenzen bleef gaan en dacht alle ballen wel hoog te kunnen houden kwam ik uiteindelijk in een heftige burn-out terecht. Waarin zelfs, zoals ik later ontdekte, de allesverpletterende zogenaamde donkere-nacht-van-de-ziel  langskwam (2011), het zwaarste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. De gebeurtenissen en daarmee samenhangende angsten zijn dermate groot geworden dat ze je zijn gaan overweldigen. Vanaf die tijd ontdekte ik de waarde van meditatie en hoe krachtig dit op het verhogen van je bewustzijn werkt. Er was ineens niks zweverigs meer aan maar voor mij de enige methode om uit deze hel te kunnen ontsnappen. CREËER WONDEREN Mijn ervaring is dat daarna je hele wereldbeeld totaal omvergegooid wordt; alles wat ik dacht te weten, te hebben geleerd, de omgang met familie, vrienden,  partner, alles maar dan ook écht alles veranderde. Mensen trokken hun wenkbrauwen op en vonden ‘dat ik zo was veranderd’.  Voor mij voelde het juist dat ik steeds meer mezelf werd, mijn authentieke ‘ik’ kwam weer tevoorschijn en zat steeds beter in mijn vel. Je krijgt een soort diepe kennis, waardoor gesprekken die je vroeger had niet meer matchen omdat het niet meer met jouw weten resoneert. Gesprekken over koetjes en kalfjes, van verplichte verjaardagen tot losgeslagen zuipfeesten, van juicy roddels tot plat tv-vermaak en van bumperkleven tot bruinbak vakanties; het is iets waar je totaal geen plezier uit haalt omdat een dergelijk leven je te saai is. Het ‘what’s new’ en ‘bin there, done that’ gevoel ontstaat. De intense behoefte ontstaat meer inhoud en betekenis te geven aan je leven. Op dat moment begint je bewustzijn zich verder te ontwikkelen zodat je nieuwe ervaringen kan gaan opdoen op het niveau van jouw verhoogde bewustzijn. Je merkt daarna dat je hoe meer je je angsten achter je laat hoe beter je in staat bent om je leven positief te beïnvloeden. Avontuur begint te lokken in hetgeen zich gaandeweg aan je aan het ontvouwen is en je leven wordt een aaneenschakeling van kleine wonderen tot grote verrassingen. Er gebeuren soms dingen die je voorstellingsvermogen te boven gaan… zodra jij namelijk hebt besloten je oude leven achter je te laten ontstaat er ruimte waardoor je nieuwe mensen, kansen en situaties in jouw leven gaat verwelkomen.  Na deze ‘ontwaking’ kan je het wel van de daken schreeuwen en wil je iedereen om je heen wakkerschudden die als het ware als slapende zombies in een op angst gebaseerde matrix leeft; een zelfgecreëerd systeem, c.q. gevangenis/poppenkast, die we zelf in stand houden door eraan mee te blijven doen. Een systeem dat ons verdooft en ons laat geloven in een illusie waarin, zowel letterlijk als figuurlijk, het dragen van maskers de enige manier lijkt om te worden geaccepteerd en daarmee, te kunnen overleven. Alleen door niet mee te lopen met de massa kan je echter ontsnappen uit de matrix. En daar is flink wat moed voor nodig want je moet er tegen kunnen dat mensen je niet meer begrijpen en zich van je af